Abberton House - Debbie Ioanna (2022)

Soms vraag je je af waarom je nog de moeite neemt om een boek uit te lezen. Nou, dat heb hierbij gedaan, en het was zonde van m'n tijd. De auteur had blijkbaar niet veel fantasie en speelde daarom leentjebuur. Ik heb dit allemaal al eens gelezen: gezin met klein meisje betrekt een nieuw huis, waar ook een klein meisje spookt. Voetstappen, gegiechel, gesnik, geren enz. We hebben het allemaal al vaker gezien. Daarnaast is het vreselijk kinderlijk geschreven, alsof het allemaal aan een kind verteld moet worden. Wat de auteur ook doet is rekken. Trek alles zo ver ver mogelijk uit zodat het verhaal langer wordt, en er meer bladzijdes te vullen zijn met meer van hetzelfde. De geesten in het huis zijn ook niet erg subtiel, en maken gelijk duidelijk wat ze willen en wat er gedaan moet worden, maar niemand blijkt dat te begrijpen. En als uiteindelijk het kwartje valt, duurt het nog eens weken voordat er actie ondernomen wordt, en die actie wordt ook iedere keer weer uitgesteld. De hoofdpersoon realiseert zich plotseling dat er nog twee taarten gebakken moeten worden. Oh ja, en pap en mam komen eten, maar de relatie met die is niet zo geweldig, dus moeten we tussen neus en lippen maar gauw even uitleggen waarom dat dat zo is. Uiteindelijk hebben we ontdekt dat er lijken in de tuin begraven liggen, en om die te vinden bestellen we bij Amazon maar gauw even een metaaldetector. Tenzij die lijken gouden tanden hebben, of behangen zijn met juwelen, ontgaat mij het nut daarvan. Die geesten hebben allang aangegeven waar ze moeten zoeken, maar we gaan dus overal zoeken, behalve daar. Oh ja, we moeten ook nog een pizza bestellen...