La Beauté sur la Terre: Roman - C.-F. Ramuz (1927)

Is net uit of komt binnenkort uit. Ik zal de honneurs van user ...stilte... waarnemen en er wat over schrijven.

Zeer benieuwd! De Grote Angst.. vond ik sterk. Laat vooral wat horen eRCee.

Weer heerlijk en geweldig. Wat een stijl.

Heb er een lyrisch stuk over geschreven: Charles Ferdinand Ramuz is een van de literaire vernieuwers uit de jaren twintig van de vorige eeuw (deels achter betaalmuur / inlogomgeving).

Het boek is nog wat experimenteler van stijl dan De grote angst in de bergen. Zonder waarschuwing verandert het perspectief; soms van één personage naar de hele dorpsgemeenschap, dan weer naar een alwetende verteller. Werkwoordstijden lopen door elkaar en ondertussen blijft Ramuz maar met zinnetjes komen als 'Het was toen...', 'Het was op...', 'En dan...', waardoor je constant denkt: wat gaat er dan gebeuren? Schoonheid op aarde bevat een aantal fenomenale scenes. Ik zeg dit niet lichtvaardig. Juliette die op de berghelling vlucht voor een man die haar belaagt, dat is een adembenemend schouwspel van woorden. Qua stijl, thema's en individuele passages vind ik het boek denk ik nog iets beter dan 'De grote angst', maar laatstgenoemde heeft het voordeel van een meer opbouwende verhaalontwikkeling, uitlopend in een prachtige climax. Daarom eindigen de twee titels ex aequo bij mij. Bizar dat van deze schrijver, die een grote inspirator was van Céline, tot een paar jaar geleden nog niks vertaald was in het Nederlands. Nu dat wel zo is: grijp je kans.

Boek van het kwartaal, lente 2023. Om niet alvast het gras voor de voeten van andere kwartaalboeklezers weg te maaien, beperk ik me tot een paar opmerkingen.

Het boek is (wat mij betreft) in de meeste opzichten niet heel bijzonder. Het verhaal is vaker verteld (mannelijk deel van kleine dorpsgemeenschap schiet in een collectieve hormonale crisis wanneer een exotische schoonheid arriveert), het thema is ook niet echt origineel (schoonheid is niet aan de meeste mensen besteed, omdat ze die schoonheid willen bezitten en daarmee vernietigen), de motieven zijn soms wat achterhaald (vooral het idee van een soort 'natuurlijke' schoonheid die je bij onderontwikkelde volkeren zou aantreffen). Wat ik ook al jammer vind is dat Ramuz zijn thema er te dik op legt en het soms letterlijk oplepelt.

Maar dan de stijl... Zoals compadre eRCee hierboven al schetst is die stijl echt heel bijzonder. Paradoxaal is dat die stijl, gekarakteriseerd door verschietende perspectieven, verschietende tijden, schijnbaar arbitraire afwisseling van het schone en het banale, dat die volkomen losgeslagen stijl juist zorgt voor consistentie en overtuigingskracht. Hoe Ramuz dit voor elkaar heeft gekregen zal ik nooit helemaal vatten, maar het zorgt er wel voor dat dit kwartaalboek de middelmaat met gemak overstijgt.

Ik ben net begonnnen; ben benieuwd of ik ga wennen aan de schrijfstijl met die continue wisseling tussen verleden en toekomstige tijd en dan weer ineens de tweede persoon als het over het meisje gaat.

Mijn ervaring is dat het went en dan eigenlijk wel prettig leest.

Leuke manier van schrijven
Van bijna alle personages weten we wat ze denken, behalve van het meisje Juliette.
Zij wordt daardoor nog meer een object van schoonheid. Haar gevoelens doen er niet toe voor de rest van het dorp. Zij wordt een voorwerp van bezitsdrang en jaloezie.
Voor de prachtige natuur hebben de meeste dorpelingen geen belangstelling, die kun je niet bezitten.
Fijn kwartaalboek.

Na 60 bladzijden gestrand

Intrigerend verhaal waar maar geen grip op te krijgen is als lezer. Vliegend als een vogel van tak naar tak op dezelfde boom . Prachtige teksten met dwalende mensen zij van het water en zij van de aarde, de tweedeling en de schoonheid. Ik heb weken over het boek gedaan en ook dagen niet aangeraakt misschien meer als poëzie gelezen.