Iconen - Erik Vlaminck (2023)

Ok! Die ga ik zeker lezen!!!!!

Bij de biep hadden ze hem niet volgens de kaletogus, was ik vanmiddag om andere redenen in het forum ( waar de centrale biep in Groningen zit), toch maar even op de tafel met verse boeken kijken en verdomd, daar lag ie. Op mij, Boekmeters grootste Vlaminck promoter en voorzitter van de Nederlandse Erik Vlaminck for presidentclub, te wachten, mijn naam stond er nog net niet op.
Blij!

Abubakari

Oh, geweldig!!!! Weer goe gelachen met u maar alles klopt als een bus hoor wat je schrijft!!!!!

Vlaminck staat garant voor geweldige leerervaringen, ook ik ga deze snel lezen!

Erik Vlaminck werkte in een psychiatrische inrichting, Iconen is een afrekening met de mensonterende omstandigheden in een inrichting gedreven door broeders in naam van god. Zatlappen en ander gestoord tuig zwaaien er de scepter. Bewoners worden aan hun lot overgelaten en rotten weg. De jonge garde (waaronder een langharig stuk tuig genaamd Vlaminck) komt op de achtergrond in opstand, maar het verhaal wordt verteld door de boekhouder. Die heeft ook de nodige misére in zijn leven meegemaakt en is in den beginne nog een redelijk mens. Maar eens in de ban van hebzucht en de kansen op zelfverrijking is het gauw gedaan met alle goedheid.

Deze boekhouder is echter maar een kapstok voor de aanklacht die dit boek is. Tegen de mensonterende behandeling, de diepbedroevende misstanden. In romanvorm, op zijn Vlamincks. Met mensen van vlees en bloed, iedereen heeft kleine kantjes.

Jawel, wederom een meesterwerk van Vlaminck, eentje waarmee hij en passant voorkomt dat dit soort wantoestanden in de vergetelheid raken.

Deze keer kom ik niet verder dan een gemiddeld goed boek. Erik Vlaminck mag natuurlijk schrijven wat hij wil, maar alweer een gesticht en alweer het misbruik aldaar, is me van het goede net iets te veel. Ik heb de indruk dat Vlaminck in eerdere werken dezelfde boodschap in één paragraaf afhandelde en hier gaat hij er 150 pagina's over door.

De kenmerkende komische noot laat Erik hier blijkbaar achterwege, want geen Leon van Riel of soortgelijk personage. Dat is jammer want deel van het oervlaamse karakter is het weglachen van schrijnende toestanden. Dat ontbreekt bij Iconen zo opvallend dat het haast storend wordt. De 'goeden' lijken me vervelende zeurpieten, terwijl hun boodschap echt wel aan de orde is.

Kortom: het is een goed boek, maar er ontbreekt diepgang en detail wat mij betreft.

Erik Vlaminck beschrijft dit alles met zijn typische humor, waardoor het niet alleen zwaar voelt om te lezen. In het begin van Iconen staat dat dit puur fictie is. Toch heeft de schrijver dit niet allemaal uit zijn duim gezogen. Hij heeft immers zelf in de jaren ’70 in de psychiatrie gewerkt als verpleger. Hij komt in dit verhaal zelfs een paar keer langs. Wat moet je hier dan van denken? Er zit vast een kern van waarheid in. Door het op deze manier weer te geven, is het nog leesbaar. Het is goed geschreven, maar het geeft gemengde gevoelens.

Iconen – Erik Vlaminck | Lalagè leest - lalageleest.nl