Merking - Fríða Ísberg (2021)

Het duurde even voor ik mijn draai gevonden had tussen de vele losse beginnetjes van het verhaal maar dat kwam helemaal goed.
Het probleem wordt allengs duidelijk. Wie zich niet laat testen of zakt voor de test is een potentieel gevaar voor de anderen. Die persoon kan zich niet laten markeren en heeft geen toegang tot gebouwen of gebieden die gemarkeerd zijn. Het levert een tweedeling in de maatschappij op. Het doet denken aan de vaccinaties tijdens de pandemie en de vaccinatie van kinderen van de laatste tijd; mensen komen in de knel, maar dit gaat nog een stapje verder. De politici die betrokken zijn bij het referendum over het al of niet verplicht stellen van de test, doen er alles aan om de publieke opinie te beïnvloeden. Heel herkenbaar.

Een interessant gegeven. De boodschap wordt wel heel duidelijk gebracht.
De personages vertellen om de beurt een deel van hun verhaal. Helaas blijven ze voor mij op afstand; zo kom ik niet door de test

Ik denk dat ik ook gezakt ben voor de empathietest, want ik kon het lang niet overal goed volgen en meeleven met de diverse personages lukte niet zo goed. Het laat wel goed zien hoe er vanuit verschillende perspectieven wordt gedacht over de empathietest en hoe de meningen worden beïnvloed door iemands persoonlijke situatie. Het beklemmende verhaal van Tristan springt eruit: de jonge man die probeert zijn leven op de rails te krijgen, terwijl hij waarschijnlijk kansloos is.

Mooi kwartaalboek, met een waardeloos begin. Het boek begint met een brief/mail van een vrouw aan een van haar vriendinnen. Die brief/mail is zo vaag, zo slecht geschreven, zo lelijk ook, dat ik er bijna meteen de brui aan gaf. En die eerste pagina's zijn nou net de pagina's die een potentiële lezer bekijkt in de boekwinkel, op de inkijkpagina's op Bol of in de e-reader. Doodzonde eigenlijk, want daarna wordt het veel beter.

Ik kon me in de meeste personages prima inleven, behalve in Eyja. Tristan vind ik een lastig geval, aan de ene kant begrijp je zijn problemen, aan de andere kant rooft hij zonder te verblikken of verblozen hele huizen leeg, waarmee hij de gedupeerden meteen een fijn trauma bezorgt. Daarmee is hij trouwens wel het ideale personage om de wenselijkheid van de empathietest te illustreren. Bij Eyja leek me die empathietest en de daarop volgende therapie weggegooid geld (daar was ze te gestoord voor) bij Tristan is het eerder een gebrekkig bewustzijn dat ervoor zorgt dat hij doet wat hij doet. Dus is zijn probleem allicht te verhelpen.

Sterkste punt aan dit boek vond ik hoe Isberg een roman over polarisatie heeft geschreven die zelf uitblinkt in grijstonen en nuance. Na 250 pagina's weet ik nog steeds niet of zo'n empathietest een goed idee is, maar ik weet nu wel (bijna) alle pro's en contra's van zo'n test. En dat zo'n test uiteindelijk ook niet waterdicht is. Waarbij Isberg ook duidelijk maakt dat het hier niet een zaak is om 'goede' mensen te onderscheiden van 'slechte' mensen (want wat is goed en wat is slecht?) maar dat het gaat om het ontdekken van mensen met een gebrekkig ontwikkeld geweten. Van mensen dus met een fikse persoonlijkheidsstoornis.

Ander sterk punt is hoe ze per persoon een andere stijl gebruikt. Het fucking moderne taaltje van Tristan, loaded met Engelse termen en dat soort dingen. De zinnen van Eyja die als trappetjes naar beneden lopen.
Dus op deze manier.
In een fijn ritme.
Bijna poëtisch.

Kortom, ik heb genoten van dit boek, maar ik kan me goed voorstellen dat dit niet voor iedereen geldt. En dat begin is natuurlijk helemaal bagger. Zo jammer...

Hier is mijn blog: Markering – Fríða Ísberg | Lalagè leest - lalageleest.nl

conclusie:
Het idee van dit boek leek me interessant en het is knap uitgedacht, maar het boeit me lang niet overal en ik begrijp het soms niet goed. Vooral de hoofdstukken van Eyja vind ik moeilijk te volgen. Waarschijnlijk had het met drie verhaallijnen beter gewerkt dan met zes.