Op een Andere Planeet Kunnen Ze Me Redden - Lieke Marsman (2025)
Nederlands
Verhalenbundel
Ideeënliteratuur
Eerste druk: Pluim, Amsterdam (Nederland)
In dit werk schrijft Marsman over leven en dood. En hoewel het leven doorgaans wreed is, is het toch prachtig, zo betoogt ze. Haar hele leven lang liet Marsman zich leiden door haar atheïstische, wetenschappelijke wereldbeeld, tot ziekte toesloeg en dat onvoldoende bleek om het bestaan te begrijpen en zin te geven. Er is veel in de wereld dat niet te verklaren valt, en de blik daarop richten kan ons zoveel leren. Van de mystica’s Hildegard von Bingen en Simone Weil, tot de Bijbel en de mogelijkheid – nee, waarschijnlijkheid, statistische zekerheid – van buitenaards leven. Want onze planeet, beschouwen van buiten onze eigen kleine dampkring, vertelt ons veel over hoe we onze levens en samenleving inrichten. Marsman onderzoekt in een reeks essays de inrichting van onze samenleving. En brengt ons dichter tot onszelf. Marsman betoogt dat doodgaan met hoop, hoe vergezocht en onrealistisch ook, beter is dan hopeloos doorleven.
Tussendoor zit het boek vol met dagboekfragmenten over haar ziekte en daarmee leven. Vaak boeiend en ook met genoeg originele gedachten en aforismen (Bijvoorbeeld als het gaat om de amputatie van haar arm en hoe dokters zeggen dat ze verminkt zal zijn, dat zij dan afvraagt wat je aan een niet-verminkt lichaam hebt als je dood bent).
Wel heb ik steeds het gevoel dat ze ergens met de handrem erop schrijft. Pas in het nawoord, dat eigenlijk gewoon een afsluitend hoofdstuk is van het boek en er echt bij hoort, gooit ze alles los en vertelt ze waar ze bang voor is. En dat voel je als lezer en daar ontroert ze daadwerkelijk. 3,5*.
