Manji - Junichiro Tanizaki (1931)
Alternatieve titels: Kruisende Lijnen | 卍 | Quicksand
Japans
Psychologisch / Erotisch
199 pagina's
Eerste druk: Shinchosha,
Tokio (Japan)
Sonoko, de vrouw van een ambitieuze advocaat in Osaka, gaat schilderlessen nemen om te ontsnappen aan de sleur van haar huwelijk, en vermoedt niet dat dit het begin is van een liefdesaffaire die haar aan de rand van het graf zal brengen. Als wordt geïnsinueerd dat zij een lesbische verhouding heeft met Mitsuko, de jonge vrouw die zij onbewust als model heeft gebruikt voor een portret van de godin Kannon, beseft ze dat ze zich inderdaad tot haar aangetrokken voelt. Mitsuko is de boze engel, de demonische femme fatale; de verpersoonlijking van de amorele drang die de erotiek, in de visie van Tanizaki, nu eenmaal is. Mitsuko weeft een web van leugens waaraan niet alleen Sonoko, maar uiteindelijk ook Sonoko's man niet weet te ontsnappen. De enige die haar ontglipt is de verwijfde rokkenjager, maar misschapen Watanuki, de mannelijke spil in de vierhoeksverhouding, waarvan 'manjí', de ongekantelde oervorm van het nazi-hakenkruis, het symbool is.
Tanizaki heeft een vlotte en fijne schrijfstijl (althans in de vertaling die ik las), en beschrijft ook mooi de hellende lijn waarin zijn personages verzeild raken, de steeds extremere dingen die ze doen uit naam van liefde voor elkaar.
Een minpunt vond ik wel dat er buiten de liefdesperikelen van de hoofdpersonen eigenlijk niks gebeurt in het boek - het leest in feite als één grote intrige, en dat is niet altijd genoeg om het verhaal te dragen. Op sommige momenten verslapte daardoor mijn aandacht, hoewel Tanizaki dan vaak snel weer met een nieuwe wending kwam die me weer bij de les bracht.
Ik ben zeker benieuwd geraakt naar meer werk van Tanizaki, want hoewel dit al een prima boek is vermoed ik dat hij nog wel meer in zijn mars had.