Landlines - Raynor Winn (2022)

Moth lijdt aan CBD, een ongeneeslijke, zeldzame zenuwziekte. Door veel te wandelen vertraagt het ziekteproces. Vanwege corona plus lockdown kon het echtpaar geen lange tochten meer maken en ging de gezondheid van Moth zienderogen achteruit. Toen het weer mocht vertrok het echtpaar naar Schotland voor de Cape Wrath Trail. Loodzwaar voor beiden, voor Moth vanwege zijn ziekte en voor Raynor die verkeerde schoenen had gekocht. Zij kreeg onderweg te kampen met blaren. Het eindpunt Fort William werd gehaald. Ze kochten fietsen, na een paar dagen werden deze op transport gedaan naar hun huis in Cornwall en er werd weer gewandeld. De afstand naar hun huis overbruggen is een hele prestatie, maar waarom dit boek? Dat de gezondheid van Moth vooruit gaat door veel te bewegen las ik ook al in het Zoutpad en dat is natuurlijk fantastisch. Het Zoutpad was origineel en verfrissend. Dit boek haalt dat niveau op geen stukken na. De rek lijkt eruit.

Prachtig verhaal wederom van Raynor Winn, na een iets wat mager tweede deel.
Een emotionele voettocht van 1600km die ze samen weten te volbrengen. Oók komen zaken als biodiversiteit, klimaatverandering, en liefde voor de natuur aan de orde. Het is allemaal verweven in het verhaal van Ray en Moth, die zijn ziekte dapper aangaat door niet bij de pakken neer te zitten. De liefde tussen deze twee mensen emotioneert me misschien wel het meest. Hoe ze omgaan met pijnlijke situaties in het leven, waar we helaas geen grip op hebben. Waarmee iedereen vroeg of laat mee te maken krijgt. Moth en Ray gaan dapper door, op een pad die ze nooit gekozen zouden hebben, maar helaas kunnen we niet altijd kiezen. En soms is het moeilijkste pad onze grootse rijkdom!

Ik vind het fijn om weer te lezen over hun wandelavonturen. Ze zien de prachtigste uitzichten en komen regelmatig herten tegen en allerlei vogels. Maar er is ook veel tegenslag.
In dit derde boek vervalt Raynor in herhaling. Dat past bij wandelboeken, maar op een gegeven moment vind ik het veel van hetzelfde.
Het is weer mooi om te lezen, maar heel diep gaat het niet. Dit boek is alleen aan te raden voor degenen die de eerste twee boeken van Raynor Winn konden waarderen.

Landlines – Raynor Winn | Lalagè leest - lalageleest.nl

De eerste helft heel boeiend, het soort stoere verhalen waarmee lange-afstandswandelaars elkaar imponeren, daarna heel wat minder. Veel herhaling. Er komt zoveel natuurbeschrijving en psychologie in, dat het gaat tegensteken. De laatste vijftig bladzijden gaat ze sterk op de ecologische en filosofische toer en dat greep me dan wel weer aan. Toch blij het gelezen te hebben.

Interview met Raynor Winn over Landlijnen door Kathy Mathys d.d. 23 januari 2023.


Op pad maar weer dan …

Wat (voor mij in het boek op pagina 90) tot nu toe onverklaarbaar is. Gezien de situatie in het begin van dit boek van Moth vind ik de te maken tocht in dit boek persoonlijk krankzinnig. Ook vraag ik me steeds af, wiens motivatie is leidend in deze. Enerzijds voelt Raynor zich schuldig (en ja ze dramt een nieuwe wandeling erdoor) anderzijds wanneer Moth een alternatief - lees zoveelste grens - voorstelt: met de bus de route volgen en dagtochten maken lijkt het schuldgevoel zich op te lossen want ‘ja hier was ze al bang voor’…


Hoe wonderbaarlijk of juist niet deze tocht zich zal voortzetten raakt ook bij mij de rek eruit en denk ik dat het na deze roman wat betreft het terugkerende wel of niet wandelen voldoende is geweest om te lezen … ik ben niet de maat der dingen in deze maar denk vooral wie is sowieso leidend qua beslissing wel of niet te gaan. Wat is er gezien de situatie mis met gewoon Mots compromis te volgen?

Goed, eens kijken of ik het dit keer mee uitloop…

Ik heb ook deze keer de wandeltochten 'uitgelopen' en ja, de rek is en blijft er voor mij enerzijds uit. Het zich herhalende schuldgevoel van Raynor halen het 'slechtste in mij naar boven'; een van de dieptepunten vond ik wel dat haar toch al niet gezonde man Moth nieuwe sokken wilde kopen omdat die van hem door en door nat waren en zij vraagt of dat nog wel de moeite waard zou zijn, ze hoefden nog maar een paar dagen te lopen... Maar goed, ik kan van alles vinden, ik hoef niet met een man met deze gezondheid 1600 kilometer te wandelen en me steeds af te vragen of we wel de juiste keuze hebben gemaakt. Dat ze het ook dit keer volbrengen zonder meer chapeau. Dat het artsenbezoek wederom een medisch wonder brengt, daar kan ik natuurlijk al helemaal niet over oordelen, laat staan of ze de juiste keuze hebben gemaakt.. Maar nog een boek met dit soort dilemma's hoeft voor mij, denk ik nu althans, niet.
En eigenlijk is dat tegelijkertijd ook weer jammer, want Raynor Winn kan anderzijds als geen ander zo mooi en totaal niet saai maar juist boeiend over de natuur schrijven, op een manier dat ik me inbeeld zelf door de woestenijen of andere omgevingen te lopen, lopen en lopen en doodmoe in een tentje te slapen.
Dat haar gedachten de ecologische kant opgaan, dat ze filosofeert hierover vind ik niet alleen logisch, ik ben het grotendeels met haar eens. Maar dat doet ze naar mijn smaak dan weer op zo'n manier dat ik denk, het is dat ze atheïst is, anders had ze voor dominee door kunnen gaan. Het wordt me redelijk door de strot geduwd waardoor de boodschap bijna aan me voorbij gaat ... Ja, ze haalt niet het beste in me naar boven.

Vanwege haar onnavolgbare natuurbeschrijvingen, het kamperen geef ik het toch nog 3*