Zo Hoog de Zon Stond - Simone Atangana Bekono (2022)
Nederlands
Psychologisch
96 pagina's
Eerste druk: Prins Bernhard Cultuurfonds Noord-Brabant / Stichting Tilt,
‘s-Hertogenbosch / Tilburg (Nederland)
Brabants Boek Present 2022. Als kunstenares Sonny in de zomer naar haar geboortedorp terugkeert om aan een fotoreeks te werken, nodigt basisschoolvriendin Myrthe haar uit om samen op haar ouderlijk huis te passen. In villa 'In ’t huuske', waar ramen met afstandsbedieningen opengaan en een virtuele assistent antwoord geeft op al je vragen, schuilen ze voor de hittegolf die het land teistert. De vraag is of het buiten aangenamer is dan binnen in de huiveringwekkende koelte. Langzaam raakt Sonny de grip op de realiteit kwijt – door de vele wijn, de slapeloze zomernachten, Myrthes onvoorspelbare gedrag en die unheimische villa die een eigen wil lijkt te hebben en die weigert Sonny te laten vertrekken.
Ten eerste houd ik sowieso niet van dit soort boeken waar fictie en droom door elkaar gaan lopen. Dat interesseert me al snel niet meer. Als ik niet weet wat echt is, leef ik minder mee. En die droomwereld en gekte an sich boeien me eigenlijk ook nooit. Daarnaast is dit werkje te dun. Geen uitdieping, vlakke personages, soms het idee (mede door die droombeelden) dat hele stukken zijn overgeslagen en dit meer een samenvatting is dan een doorleefde novelle.
En ik vond het ook vrij plat geschreven. Qua taal niets bijzonders, simplistisch haast. Ik zie wel wat de auteur probeert maar het raakt me nergens. Te plomp geschreven met overdreven metaforen, houterige dialogen die net niet echt aanvoelen, inzoomen op onbelangrijke details en veel banale zaken (hoe iemand een kopje oppakt enzo - het dunne boekje is eigenlijk nog dunner als je dat alles weglaat) en een einde waar ik niets mee kon.
Sowieso met de inhoud niet kon ik weinig. Sonny loopt op een gegeven moment in een villawijk rond, zij is vermoedelijk donker van huidskleur, en iemand vraagt haar wat ze daar uitspookt. Maar daar blijft het bij, niets wordt er verder mee gedaan. Allicht is het puur sfeerschepping, op de angst voor die locatie -dit boekje schijnt een soort southern gothic te zijn- alleen lukt de auteur die sfeerschepping nergens en dan stoort zo'n stukje ook. 1,0*.