The Farthest Shore - Ursula K. Le Guin (1972)
Alternatieve titels: Koning van Aardzee | Earthsea Cycle #3
mijn stem
6 stemmen
Engels
Sciencefiction / Fantasy
223 pagina's
Eerste druk: Atheneum,
New York (Verenigde Staten)
Het gaat niet goed met Aardzee. Magie verliest zijn kracht, liederen worden vergeten, mensen en dieren worden ziek of gek. Ged trekt erop uit met Arren, de jonge prins van Enlad, om de oorzaak van de malaise te zoeken. Na een lange reis vol tegenslag, komen ze aan het eind van de wereld en verder: in het land van de dood.
0
geplaatst: 16 februari 2015, 13:15 uur
Met The Farthest Shore ben ik aan het slotstuk van de originele Earthsea trilogie gekomen. Blijkbaar zijn er later nog wel wat boeken aan de reeks toegevoegd (onder andere Tehanu en Tales from Earthsea), maar ik had me laten vertellen dat dit een waardig slotstuk ging zijn. Ik rekende erop, want het tweede deel (The Tombs of Atuan) vond ik niet al te interessant en waardoor ik wat weigerachtig stond tegenover dit derde deel.
Onterecht blijkbaar, want Ursula Le Guin weet terug het vertrouwde niveau te halen. Wel wat traag weliswaar, maar ik blijf wel een fan van haar stijl. Gelukkig kiest ze hier wel voor een verhaal waarvan ze niet de uitkomst al heeft gespoilerd in het eerste deel. Iets wat in deel 2 wel gebeurde en me eigenlijk nogal ergerde. De strijd met Kobbe (die je kunt zien als een soort van alter ego van Ged, een Ged die wel de duistere kant is opgegaan) is op zich erg degelijk. Al blijft het soms wel meer een herhaling van zetten en dat is wel wat jammer. Kobbe is de evenknie van de Schaduw uit A Wizard of Earthsea en Ged neemt net zoals in The Tombs of Atuan opnieuw iemand mee op reis. Wat natuurlijk ook wel een meevaller was, was dat Arren een sympathieker personage was dan Tenar. Toch neemt dat gelukkig niet weg dat dit nog altijd wel vermakelijke literatuur blijft. Eenvoudig met weinig hocus pocus en een vlotte vaart. Beetje taai soms, maar eenmaal Orm Embar op de proppen komt schiet het geheel in een stroomversnelling.
Interessante saga, zoveel is zeker. Le Guin schept een interessante wereld (blijf het een mooi idee vinden dat je je echte naam enkel aan de mensen die je vertrouwt schenkt) en dito personages. De uitwerking laat echter hier en daar wat te wensen over, maar in het algemeen toch een franchise die ik graag heb gelezen. Jammer genoeg de overige boeken niet in bezit, maar The Farthest Shore is in ieder geval een waardige afsluiter van de trilogie.
3.5*
Onterecht blijkbaar, want Ursula Le Guin weet terug het vertrouwde niveau te halen. Wel wat traag weliswaar, maar ik blijf wel een fan van haar stijl. Gelukkig kiest ze hier wel voor een verhaal waarvan ze niet de uitkomst al heeft gespoilerd in het eerste deel. Iets wat in deel 2 wel gebeurde en me eigenlijk nogal ergerde. De strijd met Kobbe (die je kunt zien als een soort van alter ego van Ged, een Ged die wel de duistere kant is opgegaan) is op zich erg degelijk. Al blijft het soms wel meer een herhaling van zetten en dat is wel wat jammer. Kobbe is de evenknie van de Schaduw uit A Wizard of Earthsea en Ged neemt net zoals in The Tombs of Atuan opnieuw iemand mee op reis. Wat natuurlijk ook wel een meevaller was, was dat Arren een sympathieker personage was dan Tenar. Toch neemt dat gelukkig niet weg dat dit nog altijd wel vermakelijke literatuur blijft. Eenvoudig met weinig hocus pocus en een vlotte vaart. Beetje taai soms, maar eenmaal Orm Embar op de proppen komt schiet het geheel in een stroomversnelling.
Interessante saga, zoveel is zeker. Le Guin schept een interessante wereld (blijf het een mooi idee vinden dat je je echte naam enkel aan de mensen die je vertrouwt schenkt) en dito personages. De uitwerking laat echter hier en daar wat te wensen over, maar in het algemeen toch een franchise die ik graag heb gelezen. Jammer genoeg de overige boeken niet in bezit, maar The Farthest Shore is in ieder geval een waardige afsluiter van de trilogie.
3.5*
* denotes required fields.
* denotes required fields.