The Tombs of Atuan - Ursula K. Le Guin (1970)

Het is altijd handig om de drie delen van een trilogie in voorraad te hebben. Een aantal jaar geleden een omnibus rond de verhalen van Aardzee gekocht en een goede twee weken geleden het eerste verhaal gelezen. Geen echte topper in het genre, maar vermakelijk genoeg om me hongerig te maken naar het verdere verloop. De dag erna dan in het vervolg begonnen en dat bleek echter een wat taaiere klus te zijn.

Ik heb er dan ook een stuk langer dan gepland over gedaan en dat was vooral omdat The Tombs of Atuan me niet over de gehele lijn kan bekoren. Het grootste hekelpunt (en ik vermoed dat dit ook voor het derde deel zal gelden) is dat Ursula Le Guin eigenlijk in A Wizard of Earthsea al heel de pret bederft voor de komende avonturen van Ged. Daar komt dan nog eens bij dat die pas vrij laat in dit boek komt opdraven en dat je het geruime tijd moet doen met een niet al te boeiend meisje/vrouw in een niet al te boeiende tempel die haar dagen vult op een niet al te boeiende manier. Vreemd genoeg is dit deel qua aantal pagina's korter dan zijn voorganger, maar het voelt dubbel zo lang aan. Le Guin blijft te lang stilstaan bij de ondergrondse gangen en het is pas eenmaal Ged op de proppen komt dat het verhaal in gang schiet. Eenmaal dat gebeurt is, is het boek meteen ook een stuk interessanter en weet het het niveau van zijn voorganger te benaderen. Het valt dan ook op dat Ged de hoofdpersoon is die de reeks nodig heeft, want onder zijn begeleiding wordt Tenar/Arha meteen een stuk interessanter en menselijker.

Waar ik Le Guin in het vorige deel nog roemde om haar kunnen om vaart te houden en dan gooit ze dat hier compleet overboord. The Tombs of Atuan is geen slecht boek, het blijft ook fijn om te zien dat fantasy ook in een beperkt aantal pagina's kan, maar kan niet tippen aan zijn voorganger. Ik hoop dat ze de trilogie met The Farthest Shore nog kan rechttrekken.

2,5*