De verwachtingen waren weliswaar hooggespannen na De Ontembare
El Salvaje - Guillermo Arriaga (2016) - BoekMeter.nl, maar ik had wel verwacht dat de kans bestond dat Salvar el Fuego (Het vuur redden) niet zó geweldig als de Ontembare zou zijn. En dat geeft ook niet (al was het wel heel leuk geweest), want de Ontembare behoort tot de beste boeken die ik ooit las.
Net als de Ontembare is ook dit een dikke pil (mijn exemplaar telde 894 volle pagina's, dus niet talloze pagina's met veel wit). En ook dit is een prachtig boek. Verteld vanuit verschillende perspectieven. De broer van José Cuauthemoc (het hoofdpersoon) doet in een monoloog tegen vader Ceferino (die dood is) uit de doeken wat een veel (nee alles) eisende man hun vader was. Bikkelhard, nooit tevreden, idioot hoge eisen stellend, een hoogbegaafd intellectueel, maar zo gek als een cent. Hetgeen hij voor de buitenwereld dan weer aardig weet te verbergen, want Ceferino thuis of uit is een heel verschil.
José Cuauthemoc is dan ook niet bepaald de gemiddelde bajesklant, hij is dankzij de ultra Spartaanse opvoeding van zijn vader bovengemiddeld slim
Het gaat (onder andere, het gaat over heel veel, de narco's met hun lange tentakels, hun boeven en boefjes, de corruptie op alle fronten, rijk vs arm, bevrijding, liefde, haat, vergelding, verraad, racisme en andere vormen van discriminatie, op de vlucht zijn en zo kan ik best nog even door gaan, net als de Ontembare weer een zeer rijk boek) voor een groot deel over gevangenisleven en zo krijg je de epistels/korte verhalen te lezen die de gevangenen schrijven, als intermezzo voor het eigenlijke verhaal, de onmogelijke liefde tussen Jose en Marina. Dat wordt dan weer verteld vanuit verschillende oogpunten, van José, van Marina, maar ook van hun vrienden en vijanden. Dat loopt qua tijd niet altijd synchroon, iets wat niet altijd even goed werkt. Zoals in het laatste (spannende) deel, waarin je 30 pagina's nadat je Marina's versie gelezen hebt die van José nog krijgt die dan eigenlijk in zijn woorden herhaalt wat Marina al verteld had en eigenlijk niet altijd heel veel nieuws toevoegt.
Daar we toch bij de minpunten aan zijn gekomen... Het is een fantastisch boek, een mooi verhaal (al is het ook wel wat ongeloofwaardig), maar Arriaga neemt soms wel uitgebreid de tijd om het te vertellen.
Soms kakt het dan wel eens even in, maar ach, erg lang duurt dat door de intermezzo's en de mooie schrijfstijl van Arriaga ook weer niet, dus laat je door dit minieme minpunt (of 2) niet weerhouden, want dit is echt wel weer een geweldig boek. Ook wel gewelddadig trouwens, rare jongens die Mexicanen. Muy Bizarro hoe ze zaken naar hun hand proberen te zetten met ultra violencia, al is het nou ook weer niet zo dat het uitgebreid beschreven wordt, maar in een boek wat zich in Mexico afspeelt krijg je je portie uiteraard wel.
Niet zo'n pageturner als
de Ontembare, minder gevuld met geweldige personages,
de Ontembare blijft het ultieme Arriaga boek, maar wie zich met
de Ontembare prima vermaakte zal dat met
Het Vuur Redden ook wel lukken.