The Murders at Fleat House - Lucinda Riley (2022)
Alternatieve titel: De Geheimen van de Kostschool
mijn stem
5 stemmen
Engels
Detective / Thriller
473 pagina's
Eerste druk: Macmillan,
New York (Verenigde Staten)
Op een kleine, exclusieve kostschool voor jongens in Norfolk wordt een vijftienjarige leerling dood aangetroffen. De schokkende gebeurtenis is volgens het schoolhoofd een tragisch ongeval, maar de politie is daar niet zo zeker van. Detective Jazz Hunter wordt op de zaak gezet en probeert door te dringen in de gesloten wereld van de kostschool. Maar al snel nemen de gebeurtenissen een verontrustende wending, en blijkt er veel meer aan de hand dan een noodlottig ongeval. Jazz komt steeds meer te weten over de docenten, leerlingen en oud-leerlingen van de school, maar als een van de verdachten vermist wordt en er in de kelder een gruwelijke ontdekking gedaan wordt, weet Jazz dat ze snel moet handelen. De kostschool verbergt geheimen die duisterder zijn dan Jazz ooit had kunnen vermoeden…
2
geplaatst: 23 augustus 2022, 13:11 uur
De Zeven Zussen was me al door meerdere mensen getipt, 60+ dames moet ik er wel bij zeggen (alsof ik eruitzie als iemand die dit soort boeken leest haha, toch wat aan mijn imago doen..), maar daar had ik dus echt geen trek in. Toen kwam dit boek uit en ach, de plotomschrijving beviel me wel en ook met een zekere mate van nieuwsgierigheid meegenomen van de bieb. Maar intuïtief wist ik al dat het niks zou zijn.
De gemakzuchtige kinderlijke titel zegt eigenlijk al genoeg: 'De Geheimen van De Kostschool'... oehh spannend hoor. In het Engels The Murders at Fleat House. Dat klinkt dan net iets beter. Op de achterkaft: Een moord. Een geheimzinnige foto. Een hartverscheurend familiegeheim. Die laatste zin vooral haha..
Riley flanst een soort van Miss Marple-achtig verhaaltje in elkaar door het constant over twee pilletjes te hebben: wie heeft de dodelijke pilletjes op het nachtkastje gelegd? Daar kun je in deze tijd echt niet meer mee aankomen hoor. Toen het in hoofdstuk 6 nog steeds over die klotepillen ging vond ik het wel genoeg geweest en heb er de brui aan gegeven. Wel nog even gauw de laatste paar hoofdstukken doorgelezen, en ja hoor, aan het slot heeft ze het nog steeds over die verrekte pillen. Haar personages zijn zo eendimensionaal en karikaturaal en vervelend vooral dat het me trouwens geen ene reet kon schelen wie het gedaan had.
Puur gelet op taal is er weinig mis, al zitten er soms van die gruwelijke uitdrukkingen tussen als 'mijn schitterende zoon' of 'superleuk'. Verder is het erg cliché allemaal, de ex-detective die ergens op een onbewoond eiland zit en wordt teruggehaald voor een zaak bijvoorbeeld.
En hoewel het een thriller betreft, sijpelt het romantische genre er echt wel doorheen. Op een gegeven moment is er een of ander getrouwd stel dat langzaam maar zeker uit elkaar groeit, want zij is zo'n materialistisch ingesteld tiepje dat alles wil hebben wat de buren ook hebben en na een bladzijde of 5 dacht ik, zit ik nog wel een thriller te lezen eigenlijk, want dit heeft meer weg van een boeketreeksboekje , niveau Mijn Geheim.
De gemakzuchtige kinderlijke titel zegt eigenlijk al genoeg: 'De Geheimen van De Kostschool'... oehh spannend hoor. In het Engels The Murders at Fleat House. Dat klinkt dan net iets beter. Op de achterkaft: Een moord. Een geheimzinnige foto. Een hartverscheurend familiegeheim. Die laatste zin vooral haha..
Riley flanst een soort van Miss Marple-achtig verhaaltje in elkaar door het constant over twee pilletjes te hebben: wie heeft de dodelijke pilletjes op het nachtkastje gelegd? Daar kun je in deze tijd echt niet meer mee aankomen hoor. Toen het in hoofdstuk 6 nog steeds over die klotepillen ging vond ik het wel genoeg geweest en heb er de brui aan gegeven. Wel nog even gauw de laatste paar hoofdstukken doorgelezen, en ja hoor, aan het slot heeft ze het nog steeds over die verrekte pillen. Haar personages zijn zo eendimensionaal en karikaturaal en vervelend vooral dat het me trouwens geen ene reet kon schelen wie het gedaan had.
Puur gelet op taal is er weinig mis, al zitten er soms van die gruwelijke uitdrukkingen tussen als 'mijn schitterende zoon' of 'superleuk'. Verder is het erg cliché allemaal, de ex-detective die ergens op een onbewoond eiland zit en wordt teruggehaald voor een zaak bijvoorbeeld.
En hoewel het een thriller betreft, sijpelt het romantische genre er echt wel doorheen. Op een gegeven moment is er een of ander getrouwd stel dat langzaam maar zeker uit elkaar groeit, want zij is zo'n materialistisch ingesteld tiepje dat alles wil hebben wat de buren ook hebben en na een bladzijde of 5 dacht ik, zit ik nog wel een thriller te lezen eigenlijk, want dit heeft meer weg van een boeketreeksboekje , niveau Mijn Geheim.
1
geplaatst: 19 mei 2024, 09:37 uur
Mijn nieuwsgierigheid naar "De geheimen van de kostschool werd gewekt door de 2 totaal verschillende reacties op het boek.
En vermits het verkrijgbaar was via mijn Kobo-abonnement wilde ik zeker mijn nieuwsgierigheid bevredigen. Ook omdat de titel en de verhaallijn me wel degelijk interessant leken.
Dat het een goed verhaal is, daar ben ik het mee eens. Het einde was ook verrassend, wat zeker een positief punt is.
Maar spannend is het voor mij nooit geweest, ik vond het geheel nogal langdradig, maar dat vind ik van de meeste boeken van Lucinda Riley wel.
Daardoor leest het in mijn ogen ook een stuk minder vlot.
Nou, ik ben een 60+ dame, maar ik zou niemand de reeks van De zeven zussen aanraden, ik vond ze zo verschrikkelijk langdradig en herhalend.
Ik ben het wel eens met het feit dat de plotomschrijving van dit boek alsook de Engelstalige titel in combi met de geheimzinnige foto me ook over de schreef trok om dit boek te lezen.
Ik had dit dus gelezen voor ik aan het boek begon en toen ik de 1e keer las over de 2 pilletjes, dacht ik, hier zijn ze er mee. En ja, het kwam terug, maar ik vond het niet storend want het is me verder in het verhaal niet gaan enerveren, terwijl ik er toch al op attent gemaakt was.
En ja, Lucinda Riley heeft geprobeerd om er een beetje een 'old skool' detective alla Miss Marple van te maken. Hier is ze zeker niet in gelukt.
Hier ben ik het helemaal mee eens. De karakters hebben totaal geen diepgang, enkel Jazz Hunter zelf is een beetje uitgewerkt.
En ja, dat deel is zeker en vast cliché, maar clichés vind je in wel meer boeken terug, dus dat stoort mij niet zo fel.
Het boek staat ook niet bekend als thriller, maar als een detective, en dat is het ook, maar inderdaad kan Lucinda Riley het niet verbloemen dat ze verder nogal de romantische toer op gaat. En dat zie je dan ook in dit boek terug.
Voor een detective waarvoor op een andere manier reclame is gemaakt, doet dit zeker af aan het hele verhaal.
Mijn score van 3 sterren ligt er tussen in. Het is zeker geen slecht boek, maar het roept bij mij dus ook geen wow-gevoel op.
En vermits het verkrijgbaar was via mijn Kobo-abonnement wilde ik zeker mijn nieuwsgierigheid bevredigen. Ook omdat de titel en de verhaallijn me wel degelijk interessant leken.
WillemdeBijl schreef:
Goed boek, goed verhaal. Leest fijn weg en is spannend.
Goed boek, goed verhaal. Leest fijn weg en is spannend.
Dat het een goed verhaal is, daar ben ik het mee eens. Het einde was ook verrassend, wat zeker een positief punt is.
Maar spannend is het voor mij nooit geweest, ik vond het geheel nogal langdradig, maar dat vind ik van de meeste boeken van Lucinda Riley wel.
Daardoor leest het in mijn ogen ook een stuk minder vlot.the Cheshire cat schreef:
De Zeven Zussen was me al door meerdere mensen getipt, 60+ dames moet ik er wel bij zeggen , maar daar had ik dus echt geen trek in. Toen kwam dit boek uit en ach, de plotomschrijving beviel me wel.
In het Engels The Murders at Fleat House. Dat klinkt dan net iets beter. Op de achterkaft: Een moord. Een geheimzinnige foto. Een hartverscheurend familiegeheim.
De Zeven Zussen was me al door meerdere mensen getipt, 60+ dames moet ik er wel bij zeggen , maar daar had ik dus echt geen trek in. Toen kwam dit boek uit en ach, de plotomschrijving beviel me wel.
In het Engels The Murders at Fleat House. Dat klinkt dan net iets beter. Op de achterkaft: Een moord. Een geheimzinnige foto. Een hartverscheurend familiegeheim.
Nou, ik ben een 60+ dame, maar ik zou niemand de reeks van De zeven zussen aanraden, ik vond ze zo verschrikkelijk langdradig en herhalend.
Ik ben het wel eens met het feit dat de plotomschrijving van dit boek alsook de Engelstalige titel in combi met de geheimzinnige foto me ook over de schreef trok om dit boek te lezen.
the Cheshire cat schreef:
Riley flanst een soort van Miss Marple-achtig verhaaltje in elkaar door het constant over twee pilletjes te hebben. Toen het in hoofdstuk 6 nog steeds over die klotepillen ging vond ik het wel genoeg geweest en heb er de brui aan gegeven. Wel nog even gauw de laatste paar hoofdstukken doorgelezen, en ja hoor, aan het slot heeft ze het nog steeds over die verrekte pillen.
Riley flanst een soort van Miss Marple-achtig verhaaltje in elkaar door het constant over twee pilletjes te hebben. Toen het in hoofdstuk 6 nog steeds over die klotepillen ging vond ik het wel genoeg geweest en heb er de brui aan gegeven. Wel nog even gauw de laatste paar hoofdstukken doorgelezen, en ja hoor, aan het slot heeft ze het nog steeds over die verrekte pillen.
Ik had dit dus gelezen voor ik aan het boek begon en toen ik de 1e keer las over de 2 pilletjes, dacht ik, hier zijn ze er mee. En ja, het kwam terug, maar ik vond het niet storend want het is me verder in het verhaal niet gaan enerveren, terwijl ik er toch al op attent gemaakt was.
En ja, Lucinda Riley heeft geprobeerd om er een beetje een 'old skool' detective alla Miss Marple van te maken. Hier is ze zeker niet in gelukt.
the Cheshire cat schreef:
Haar personages zijn zo eendimensionaal en karikaturaal..
Puur gelet op taal is er weinig mis, al zitten er soms van die gruwelijke uitdrukkingen tussen als 'mijn schitterende zoon' of 'superleuk'.
Verder is het erg cliché allemaal, de ex-detective die ergens op een onbewoond eiland zit en wordt teruggehaald voor een zaak bijvoorbeeld.
En hoewel het een thriller betreft, sijpelt het romantische genre er echt wel doorheen.
Haar personages zijn zo eendimensionaal en karikaturaal..
Puur gelet op taal is er weinig mis, al zitten er soms van die gruwelijke uitdrukkingen tussen als 'mijn schitterende zoon' of 'superleuk'.
Verder is het erg cliché allemaal, de ex-detective die ergens op een onbewoond eiland zit en wordt teruggehaald voor een zaak bijvoorbeeld.
En hoewel het een thriller betreft, sijpelt het romantische genre er echt wel doorheen.
Hier ben ik het helemaal mee eens. De karakters hebben totaal geen diepgang, enkel Jazz Hunter zelf is een beetje uitgewerkt.
En ja, dat deel is zeker en vast cliché, maar clichés vind je in wel meer boeken terug, dus dat stoort mij niet zo fel.
Het boek staat ook niet bekend als thriller, maar als een detective, en dat is het ook, maar inderdaad kan Lucinda Riley het niet verbloemen dat ze verder nogal de romantische toer op gaat. En dat zie je dan ook in dit boek terug.
Voor een detective waarvoor op een andere manier reclame is gemaakt, doet dit zeker af aan het hele verhaal.
Mijn score van 3 sterren ligt er tussen in. Het is zeker geen slecht boek, maar het roept bij mij dus ook geen wow-gevoel op.
* denotes required fields.
* denotes required fields.