La Princesse et le Pêcheur - Minh Tran Huy (2007)

Puur toevallig las ik deze roman kort na L'ignorance van Milan Kundera, die voor een groot stuk precies dezelfde thema's bespeelt, met name nostalgie, terugkeer, liefde, de combinatie en vooral... de impasse van al deze dingen. Beide zijn Frans, maar L'ignorance is het product van een doorwinterde, mannelijke literaire grootmeester van Tsjechische oorsprong, La princesse et le pêcheur is de debuutroman van een fijnbesnaarde vrouwelijke schrijfster van Vietnamese afkomst. De roman van Minh verschijnt 5 jaar na die van Kundera, dus je kunt je afvragen of zij door hem geïnspireerd/beïnvloed is, want hoe verschillend hun beider stijl en sfeer ook zijn, de "boodschap" is héél vergelijkbaar! Kundera durft literair gesproken meer, maar Minh... is een vrouw!
(Ik vind de vergelijking zó interessant, dat ik zelfs een losstaand gespreksonderwerp zou willen maken van het (mogelijke) verschil tussen een mannelijke en vrouwelijke romanstijl!)

Ik zou zeggen: start een nieuw forumtopic en daarmee een discussie!

Als je jezelf niet te schande wil zetten, moet je dan wel eerst even A room of one's own lezen.

(Tipje van de sluier: volgens Woolf richten vrouwelijke schrijvers zich doorgaans meer op de waarneming en op het dagelijkse, mannelijke zouden meer bezig zijn met "grote gebeurtenissen". Maar goed, dat is ook alweer 100 jaar geleden, dat ze dat schreef.)

Kundera komt mij wel voor als een uitgesproken mannelijke schrijver.

Je opmerking over Kundera kan ik goed volgen, eRCee. Natuurlijk is Kundera ook van een andere generatie dan Minh. Maar toch vraag ik me af of niet eerder Woolf een uitzondering is als vrouwelijk "literair goeroe" dan Kundera als mannelijk. De kwestie van het (mogelijke) verschil tussen "vrouwelijke" en "mannelijike" literatuur lijkt mij alleszins de moeite waard om verder te onderzoeken en te bespreken! Al was het maar om meer inzicht te krijgen in onze opmerking over Kundera!

Om een idee te geven van de sfeer van deze roman, twee korte citaten:

Je vivais en ermite, cachée dans une grotte à l'écart des routes, et tirais de lectures de quoi parer de pourpre les murs de ma caverne. Je me saoulais de mots et d'images jusqu'à la nausée, dans l'espoir que leur torrent emporterait ma conscience, mes anguoisses et mes devoirs, meublerait ma solitude, me purifierait d'un obscur sentiment de culpabilité - celui de n'avoir pas eu à me battre, jamais.
(Ik leefde als een kluizenaar, verborgen in een grot weg van de wegen, en haalde genoeg uit boeken om de muren van mijn grot in paars te versieren. Ik werd dronken van woorden en beelden, tot misselijkheid toe, in de hoop dat hun stortvloed mijn geweten, mijn zorgen en mijn plichten zou wegspoelen, mijn eenzaamheid zou vullen, me zou zuiveren van een duister schuldgevoel - dat van niet te hebben moeten vechten, nooit.)

En wanneer Nam en Lam afscheid nemen in het station, en hij vervolgens in rechte lijn wegloopt van het hunkerende meisje. schrijft Minh:
Seul un couple qui s'embrassait n'a pas cédé le passage, aveugle à ce qui les entourait. La gare avait dû accueillir bien des baisers semblables, éperds et passionnés; des baisers d'autres sortes aussi. Baisers de commande d'époux mariés depuis vingt ans, baisers furtifs des liaisons clandestines et puis les plus nombreux, dont les fantômes flottaient tout autour de nous: les baisers manqués...
(Slechts één kussend stel ging niet opzij, blind voor hun omgeving. Het station moet al vele soortgelijke kussen hebben gezien, wild en hartstochtelijk; kussen van andere soorten ook. Kussen op commando, van echtgenoten die twintig jaar getrouwd waren, heimelijke kussen van clandestiene liaisons en dan de meest talrijke, waarvan de schimmen overal om ons heen zweefden: gemiste kussen... )

Vooral dit tweede citaat deed mij eigenlijk wel wat aan Kundera denken...