Eerder al las ik Al het Blauw van Peter Terrin en aangezien De Gebeurtenis, zijn nieuwste, op de shortlist voor de Libris Literatuur Prijs 2023 staat, leek dit me het uitgelezen moment om weer wat van Terrin ter hand te nemen. De Gebeurtenis is een verfijnde roman waarin verschillende verhalen slim in elkaar grijpen, maar die niet direct een verpletterende indruk achter weet te laten.
Willem is een blinde schrijver die zijn boeken dicteert aan zijn trouwe assistent Juliette. Willem overlijdt en laat zijn manuscripten na aan Juliette. Één van de verhaallijnen in deze roman gaat over Willems vrouw die het testament aanvecht, maar we volgen ook een verzorgende die verliefd wordt, een jonge vrouw die bij haar minnaar intrekt, terwijl zijn zieke echtgenote nog in hetzelfde huis woont, een kwijtgeraakte hond en nog veel meer kleine of grotere verhaallijnen die lezen als het laatste boek van Willem en die onderling allemaal met elkaar verbonden zijn.
Huzarenstukje
Qua stijl en compositie is De Gebeurtenis een waar huzarenstukje. Deze roman staat vol prachtige zinnen die getuigen van een grote aandacht voor de kleine, maar betekenisvolle dingen die je in een leven overkomen. Het geeft deze roman iets intiems, zeker ook omdat Terrin focust op personages die in hun eentje liefhebben, stiekem, in stilte, zonder dat deze liefde beantwoord wordt. Soms gaat er eenzaamheid en tristesse uit van de verhalen, maar veel vaker weet Terrin met overtuiging de schoonheid van het eenzijdig beminnen over te brengen.
Daarnaast geeft de manier waarop al deze verhalen in elkaar grijpen een enorme voldoening tijdens het lezen. De kleinste, meest onbeduidende dingen kunnen de verbindende schakel tussen twee verhalen zijn en worden zo toch op hun eigen manier groots. Maar ergens bekruipt toch het gevoel dat het allemaal toch iets té bedacht is, dat de losse elementen zo keurig aan elkaar gelijmd zijn dat het afbreuk doet aan de geloofwaardigheid en daarmee ook het effect dat het boek heeft.
Voordeel van de twijfel
Ik hink daarom op twee gedachten als het gaat om de beoordeling van De Gebeurtenis. Enerzijds heb ik grote bewondering voor wat Terrin hier neerzet, want er kan geen twijfel over bestaan dat dit stilistisch en qua opbouw een bijzonder elegant werk is. Anderzijds merk ik bij mezelf dat het plezier waarmee ik dit boek heb gelezen niet verder gaat dan de daadwerkelijke leeservaring. Het lezen zelf bracht me groot genoegen, maar wanneer ik het boek sloot, zinderde het op geen enkele manier na en sloeg het al snel dood.
Ik koers daarom af op een oersaaie ‘ruime voldoende’ als ik de gemiddelden van die twee gedachten samen neem. En ergens voelt dat toch niet helemaal juist, omdat dat niet voldoende recht lijkt te doen aan hoe goed deze verhalen geschreven zijn. Bovendien voelt de wijze waarop constructie, stijl en thematiek samen een gevoel van intimiteit tot uitdrukking weten te brengen toch wel vrij uniek aan. Misschien moet ik De Gebeurtenis dan maar het voordeel van de twijfel geven en belonen met vier klinkende sterren. Ik zou er in ieder geval totaal geen problemen mee hebben als Terrin naar huis gaat met de Libris Literatuur Prijs 2023.
Blogpost