Arvtagaren - Camilla Sten (2020)

Ik was aan dit boek begonnen met het idee dat het een bovennatuurlijke thriller zou zijn. Niets is echter minder waar. Een thriller ja, maar meer met detectiveachtige trekjes, een "whodunnit?" Niet dat er geen geesten waren, maar die zaten puur in de hoofden van de personages. De persoon waar het allemaal om draait is Eleanor, een Zweedse schone, met een gebrek. Ze kan namelijk geen gezichten onthouden, en hierdoor is ze aangewezen op andere kenmerken van iemand, oneffenheden, stemmen etc. Als ze bij haar oma op bezoek gaat doet iemand anders de deur open, iemand die ze dus niet herkent, en die vlucht vervolgens weg, en zijzelf vindt haar stervende grootmoeder languit in de gang, neergestoken met een zilveren schaar. Ze is dus niet in staat te vertellen wie de moordenaar was, of hoe die eruit zag. Maanden later wordt ze benaderd door een advocaat met de mededeling dat haar grootmoeder haar een landhuis heeft nagelaten, en dat daar de inventaris van opgemaakt moet worden. Samen met haar vriend Sebastian reist ze naar het afgelegen huis, waar ze haar tante en de bewuste advocaat zal ontmoeten. Ze verwachten er ontvangen te worden door de beheerder, maar die is in geen velden of wegen te vinden, en is telefonisch ook niet bereikbaar. Maar toch heeft Eleanor de indruk dat ze er niet alleen zijn, en ook die advocaat lijkt een eigen agenda te hebben.

Het verhaal wordt verteld vanuit Eleanors oogpunt en wordt gelardeerd met dagboekfragmenten van een dienstmeisje, dat in dienst was bij haar grootmoeder en tevens haar nicht was. Het verhaal is vlot geschreven, hoewel het op sommige wat treuzelt. Het gegeven is natuurlijk niks nieuws: groot huis met een bepaald gezelschap, afgesneden van de buitenwereld en een grote onbekende die de boel terroriseert. Sommige personages hadden wat meer pit moeten hebben. Er blijven ook wat losse eindjes over. Desalniettemin een heel aardig verhaal, met de nodige verrassingen door o.m. persoonsverwisselingen, etc.