The Shame Machine: Who Profits in the New Age of Humiliation - Cathy O’Neil (2022)
Engels
Autobiografisch / Ideeënliteratuur
255 pagina's
Eerste druk: Crown,
New York (Verenigde Staten)
‘The Shame Machine’ betreft een duidelijke waarschuwing voor de steeds vernietigendere invloed van het Noord-Amerikaanse ‘industriecomplex van de schaamte’ in het tijdperk van sociale media en partijdige politiek. Schaamte is een krachtig en soms nuttig hulpmiddel: wanneer we corrupte politici, misbruikende beroemdheden of roofzuchtige bedrijven publiekelijk te schande maken, versterken we de waarden van eerlijkheid en rechtvaardigheid. Maar zoals Cathy O'Neil in dit boek betoogt, heeft ‘shaming’ een nieuwe en gevaarlijke wending genomen. Het wordt in toenemende mate als wapen gebruikt, als een manier om de verantwoordelijkheid voor sociale problemen te verschuiven van instellingen naar individuen. Door kinderen zich te laten schamen omdat ze geen schoollunches kunnen betalen of volwassenen omdat ze geen werk kunnen vinden, wentelt onze samenleving de problemen af. Waarom zou je tenslotte hogere belastingen betalen om programma's te financieren voor mensen die het fundamenteel niet waard zijn? O'Neil onderzoekt de machinerie achter al deze schaamte en laat zien hoe overheden, bedrijven en de gezondheidszorg hiervan profiteren. Er zijn vernietigende verhalen over ontwenningsklinieken, re-integratieprogramma's, geneesmiddelen- en dieetbedrijven en sociale-mediaplatforms - die allemaal profiteren van het 'benadelen' van de kwetsbaren. Dwars door het verhaal van ‘The Shame Machine’, loopt het verhaal van O'Neils eigen worsteling met haar lichaamsbeeld en haar recente beslissing om een afslankoperatie te ondergaan; waarmee ze tientallen jaren van schaamte van zich afschudde. O'Neil ontleedt de relatie tussen schaamte en macht. Voor wie is het systeem bedoeld? Is het contraproductief om racisten, vrouwenhaters en vaccinsceptici aan de kaak te stellen? Zo ja, wanneer moet iemand worden ‘gecanceld’? Hoe bestendigen de huidige stimuleringsstructuren de ‘shaming-cyclus’? En belangrijker nog: hoe kunnen we allemaal terugvechten?