Lessons in Chemistry - Bonnie Garmus (2022)

ik vermaak me hier goed mee en de meeste grapjes kan ik wel waarderen. Volgens mij is het niet bedoeld als realistisch verhaal, daarvoor is het te maf. Ondertussen vermoed ik dat er ook gebeurtenissen in staan die dichter bij de waarheid liggen dan we ons nu kunnen voorstellen en dan doel ik op hoe er werd omgegaan met vrouwen.

Ik vermoed dat ze hiervoor bewust heeft gekozen, om het niet te zwaar te maken. Dit is geen historische roman. Het is meer als een televisieserie waarin de humor in de overdrijving zit, met een kern van waarheid, maar je moet het niet serieus nemen.

Lessons in chemistry – Bonnie Garmus | Lalagè leest - lalageleest.nl

Ik ben hier net in begonnen, en ja grappig, en ja beetje maffe intro. Wat mij betreft veelbelovend. Ik ga een korte vakantie op stap dus: mee de reistas in …

Consequent grappig…

Wanneer heb ik voor het laatst zo’n consequent grappige roman gelezen? Ik kan het me werkelijk niet heugen.
‘Lessen in chemie’ vind ik inderdaad geen historische roman Lalage. Toch, net zoals protagonist Elizabeth Zott schotelt auteur Bonnie Garmus (BG) haar lezers (historische) feiten met een flinke dosis entertainment voor. Dat Elisabeth veelbelovend chemicus is maar zich in haar levensonderhoud voorziet door een kookprogramma te presenteren alsof ze in een laboratorium staat is m.i. origineel en grappig. Net als de gang naar dit podium toe.

Elizabeth kan niet anders dan bepaalde dingen op bepaalde manier doen, in een tijd waar vrouwen weinig rechten hadden. Dat was in Nederland eveneens het geval. In 1952 toen Elizabeth in een wetenschappelijk instituut werkzaam was werden vrouwen in ons land nog als handelingsonbekwaam gezien. In 1961 waarmee 'Lessen in chemie' begint was in Nederland het arbeidsverbod op gehuwde vrouwen net opgeheven.

Graag meld ik dat mijn 88-jarige buurvrouw me toevallig gisteren nog vertelde dat zij in 1957 als ambtenaar in een gemeentehuis tegen haar zin ontslagen werd omdat ze ging trouwen. In 1961 werkte mijn pas gehuwde en van mij bevallen moeder nog steeds buitenshuis en was daarmee een uitzondering in onze buurt. De verstoffende Baedeker voor de vrouw in onze salonkast was niet aan haar besteed.
Ik vermoed dat BG niet voor niets haar boek aan haar moeder heeft opgedragen.

Wat me met mijn buurvrouw en moeder in gedachten bijzonder aanspreekt, is de ‘zogenaamde rebelsheid’ van Elisabeth. Ze leidt in haar tijd een alles behalve ‘voorbeeldig’ leven maar is tegelijkertijd door een denkbeeldig programma te presenteren en hóe ze dat doet wel degelijk voorbeeldig. Door de stijl van BG wordt het nergens zwaar. Behalve Elisabeth zijn er meerdere rollen van belang zoals Elisabeths hond Half Zeven. Als je geen dierenvriend bent word je er volgens mij een:

Ik denk dat ik de televisieserie, die al in de maak was voordat het boek verscheen, maar oversla als hij al ergens te streamen is. Al die woordgrapjes… min of meer maffe (uitvergrote) personages, waaronder die intelligente hond zo lelijk als de nacht, een extreem hoogbegaafd kind en vele anderen. Ik hou ervan, ik zie die ‘verbeelding’ liever tijdens het lezen in mijn hoofd dan een verfilming.

4,5*

psyche de televisieserie is helemaal niet grappig, dus die kan je inderdaad beter overslaan

Dit is m.i. niet goed als zodanig verfilmbaar. Ik ken niemand met zo’n stijl… en kan me zelfs niet voorstellen dat Bonnie Garmus (ooit) zo’n verhaal evenaart.