Specht en Zoon - Willem Jan Otten (2004)

Winnaar van de Libris Literatuurprijs 2005. Een heel aardig boekje met een mooi gecomponeerd verhaal waarin het vertelperspectief bij een schilderij ligt. Willem Jan Otten is een aantal jaren geleden christen geworden (Rooms-katholiek) en die thematiek is duidelijk terug te vinden. Dat contrasteer met de vunzigheden die ook in Specht en zoon staan. Desondanks worden de personages heel liefdevol beschreven. 3,5*

Niet onaardig. Het vertelperspectief gegevne is best leuk, maar zorgt na verloop van tijd nogal voor wat gebrek aan medeleven met enkele personage's.

3*

Specht en Zoon kwam op mijn pad toen een ik via-via een hele lading boeken kreeg van een beeldend kunstenaar met te weinig ruimte. In de dozen zaten heel wat romans over kunst, waaronder deze dus. Toen ik las dat Specht en Zoon geschreven was vanuit het perspectief van een canvasdoek was dat reden genoeg om erin te beginnen; een dergelijke speelse insteek trekt mij wel.
Het verhaal is erg nadrukkelijk gecomponeerd, met allerlei thematische lijntjes die worden uitgezet. Zeker in de tweede helft vond ik misschien het iets te veel van het goede: het gaat over scheppen in artistieke zin (het scheppen van kunst), maar er zit ook een sterke religieuze component in het boek en natuurlijk gaat het ook over het scheppen van menselijk leven met de geboorte van een kind. Al die thematische lijntjes maakten wel een fijne kluwen betekenis, maar in de tweede helft vond ik het toch iets te "dwangmatig geconstrueerd" of zo: alsof Willem Jan Otten meer bezig was met het afwikkelen van al die thema's en het plot, en dat ging wat mij betreft wat ten koste van de stijl en het sfeertje van het boek.
Uiteindelijk is dit boek zeker de moeite waard, ondanks de ietwat "opdringerige thematiek" hier en daar.

Mooie novelle, origineel uitgangspunt.
Soms zijn de zinnen iets te 'gebeeldhouwd', maar niettemin wel aangrijpend.