Billy Budd - Herman Melville (1924)

Verhoogd in punten vanwege Billy Budd, een verhaal dat leest als een Griekse tragedie. Overigens jammer van die 'other stories' (waar onder Bartleby), niet dat die zo slecht zijn - integendeel - maar Billy Budd is zo'n groots verhaal dat het eigenlijk een aparte vermelding verdiend.

Na aanvankelijke populariteit met zeemansverhalen was Melville bij overlijden in 1891 zo goed als vergeten. Pas decennia na zijn dood begon de status te ontwikkelen van een van de grootste Amerikaanse schrijvers van de 19e eeuw. Moby Dick is natuurlijk het magnum opus, terwijl Billy Budd mede voortleeft door de opera van Benjamin Britten. In nog geen 100 pagina's vertelt Melville ongeveer evenveel als in de hele Moby Dick, en zelfs hier is de schrijfstijl onverminderd wijdlopig. Billy Budd is de naïeve 'Knappe Matroos', die met zijn verschijning zowel bewondering als jaloezie oproept aan boord van het oorlogsschip Indomitable. Provoost Claggart beschuldigt hem om raadselachtige redenen van muiterij, wat Billy beantwoordt met een vuistslag die dodelijk blijkt. Kapitein Vere kan, hoewel hij de beschuldigingen niet gelooft en Billy graag mag, niet anders dan Billy ter dood veroordelen.

Net als in Moby Dick is het verhaal, behalve heel gedetailleerd in de beschrijving van het zeevaartleven, vooral allegorisch van aard. In Mevilles geval betekent dat veel zware, christelijke symboliek. Het verhaal laat zich het best vergelijken met Abraham (Kapitein Vere) die van God de boodschap krijgt zijn zoon Isaak (Billy Budd) te offeren; de dimensies goed en kwaad, en gehoorzaamheid aan een hogere plicht zijn goeddeels identiek. Verder heeft Billy Budd veel weg van een Jezus-figuur, die op valse gronden berecht en gedood wordt.

Het boek valt door de moderne lezer niet te lezen zonder in de mannelijke vriendschapsbanden homoseksuele toespelingen te lezen. Dit wordt geen enkele maal expliciet gemaakt, maar de afwezigheid van vrouwen op het schip lijkt de interactie tussen mannen onderling danig te beïnvloeden. Iets wat me bij Moby Dick ook al opviel. Een van de meer interessante aspecten, en mogelijk een reden waarom het boek in later tijden alsnog opgepikt is.

En mogelijk de reden waarom uitgerekend Benjamin Britten hieraan een opera heeft gewijd:
Britten was attracted to young boys – what Auden called "thin-as-a-board juveniles – sexless and innocent". In public, the matter was little discussed during Britten's lifetime and much discussed after it. Carpenter's 1992 biography addresses the matter, as do later studies of Britten, most particularly John Bridcut's Britten's Children (2006), which concentrates on this aspect of the composer. Among those to whom Britten was drawn were the young David Hemmings and Michael Crawford, who sang treble roles in his works in the 1950s. Hemmings later said, "In all of the time that I spent with him he never abused that trust", and Crawford wrote "I cannot say enough about the kindness of that great man ... he had a wonderful patience and affinity with young people. He loved music, and loved youngsters caring about music." Some commentators have continued to question Britten's conduct, sometimes very sharply; Carpenter and Bridcut conclude that he held any sexual impulses under firm control and kept the relationships affectionate but strictly platonic. (bron: Wikipedia)

Overigens roept ook de film hetzelfde beeld op zoals omschreven door "Raskolnikov" in diens laatste alinea.


Afhankelijk van welke editie je leest kun je als naam van het schip "Indomitable" (in eerste instantie door Melville gegeven naam) tegenkomen of "Bellipotent" (dat hij later gebruikte).

Dat had ie te danken aan het feit dat Peter Pears op z'n pad kwam; anders had het wel eens anders kunnen zijn.

Net gekocht bij boekenschop ben benieuwd! Boek heeft echter 127 pagina's i.p.v. 399. Weet iemand vanwaar dit grote verschil?

Meestal is het onderdeel van een verhalenbundel, ik schat dat het aantal pagina's daar vandaan komt. 127 komt aardig in de richting.