Fairy Tale: A Novel - Stephen King (2022)
mijn stem
26 stemmen
Engels
Fantasy
608 pagina's
Eerste druk: Scribner,
New York (Verenigde Staten)
De zeventienjarige jongen Charlie Reade lijkt een doodgewone middelbareschoolleerling, die goed is in honkbal en een redelijke student is. Zijn moeder is toen hij tien was komen te overlijden in een ongeluk waar de dader ervandoor ging, en dit dreef zijn vader richting de drank. Nu ontmoet hij een hond genaamd Radar en zijn baas Howard Bowditch, een kluizenaar op leeftijd die in een groot huis bovenop een hoge heuvel woont. Uit Bowditch' goed afgesloten schuurtje in zijn achtertuin klinken vreemde geluiden. Charlie gaat klusjes voor Bowditch doen, en raakt zeer goed bevriend met Radar. Wanneer Bowditch sterft, laat hij aan Charlie een cassettebandje na, dat een verhaal vertelt dat niemand ooit zal geloven.
4
geplaatst: 25 september 2022, 14:41 uur
Alsof ik op een schoolreünie stond... De verwachtingen waren hoog maar toch getemperd. Het kan niet meer zo goed als vroeger zijn, toch? Maar Under The Dome en 11/22/63 zijn toch nog niet zó oud? Even kijken, goh, toch ook alweer 10 jaar. Enfin, we zullen zien.
Het begint leuk, je vindt je oude gewoontes terug, je voelt dat je hier ooit goed gepast hebt en herneemt het oude stramien schijnbaar moeiteloos. Maar na een tijdje knaagt er wat, je beseft dat je bent veranderd. Dat de andere evengoed is veranderd. Dat is noch goed noch slecht, het is gewoon in verschillende richtingen geëvolueerd.
Uit elkaar gegroeid.
Beste lezer, ik heb niet genoten van Fairy Tale. Dat doet me pijn want ik was klaar om [start bombastische modus] mijn literatuurjeugd te herbeleven [sluit modus]. En het is niet gelukt.
Waarom niet? Goh, uiteraard een algemeen gevoel maar een dappere poging tot verklaring in bullet vorm:
- ik heb moeite om in Charlie te geloven. Ik hoor meer een 75jarige auteur spreken dan een 19jarige Amerikaanse atleet. Ook het inweven van een gevoel, het King element bij uitstek, wordt hier schaamteloos genegeerd. Prins ziet prinses: verliefd. Prins ziet bewaker: haat hem, wil hem vermoorden.
- ik heb moeite met het verhaal, dat 190 pagina's opbouwt, dan pas in actie schiet en wat er op het spel staat... tja, meermaals dacht ik: "en dat allemaal voor een oude hond."
- ik heb moeite met de wereld. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van sprookjes, ik hou van King, dus alles moet zeker niet kloppen in de fictieve wereld die je neerzet. Maar een deus ex machina krekel, die zomaar ergens vandaan komt en naartoe gaat, wanneer het de auteur belieft, is voor mij eerder lui schrijven dan geniale vondst.
- dat eindeloos herhalen dat de taal anders is dan wat Charlie zegt/hoort. Ergens begon ik op een fantastische vondst te hopen maar die komt niet. Het lijkt me dat King alles herlas en zelf tot de conclusie kwam dat een jongmens vandaag de dag niet meer praat zoals hij schrijft en hij daardoor maar deze kunstgreep toepaste. Zware fout tegen het Chekhov principe.
- idem bovenstaande voor Christopher Polley. Die lijkt een personage te gaan worden en doet uiteindelijk vrijwel niets ter zake. Wat veranderde de diefstal aan het verhaal?
- idem bovenstaande voor Peterkin. Waarom Peterkin? Charlie moet in de stad gehouden worden na donker. And novel's gotta novel, parabing paraboem klaar.
Ik kan wellicht nog wat puntjes opsommen, maar je hebt het intussen al lang door. En ik wil mijn laatste punt niet vergeten vermelden: de vertaling. Ik begrijp dat de NL markt groter is dan de Vlaamse maar toch stoort het me telkens weer. De hartstikke, het mobieltje... Gelukkig drinkt niemand een glaasje jus. En o ja, was het echt nodig om de kaft te ontsieren met Matthijs Nieuwkerks mening dat King kan schrijven?
2*.
PS: King verraadde in een podcast dat zijn volgende boek Holly zal gaan heten. Als dit Hollie Gibney betekent, haak ik af. Wellicht definitief.
Het begint leuk, je vindt je oude gewoontes terug, je voelt dat je hier ooit goed gepast hebt en herneemt het oude stramien schijnbaar moeiteloos. Maar na een tijdje knaagt er wat, je beseft dat je bent veranderd. Dat de andere evengoed is veranderd. Dat is noch goed noch slecht, het is gewoon in verschillende richtingen geëvolueerd.
Uit elkaar gegroeid.
Beste lezer, ik heb niet genoten van Fairy Tale. Dat doet me pijn want ik was klaar om [start bombastische modus] mijn literatuurjeugd te herbeleven [sluit modus]. En het is niet gelukt.
Waarom niet? Goh, uiteraard een algemeen gevoel maar een dappere poging tot verklaring in bullet vorm:
- ik heb moeite om in Charlie te geloven. Ik hoor meer een 75jarige auteur spreken dan een 19jarige Amerikaanse atleet. Ook het inweven van een gevoel, het King element bij uitstek, wordt hier schaamteloos genegeerd. Prins ziet prinses: verliefd. Prins ziet bewaker: haat hem, wil hem vermoorden.
- ik heb moeite met het verhaal, dat 190 pagina's opbouwt, dan pas in actie schiet en wat er op het spel staat... tja, meermaals dacht ik: "en dat allemaal voor een oude hond."
- ik heb moeite met de wereld. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van sprookjes, ik hou van King, dus alles moet zeker niet kloppen in de fictieve wereld die je neerzet. Maar een deus ex machina krekel, die zomaar ergens vandaan komt en naartoe gaat, wanneer het de auteur belieft, is voor mij eerder lui schrijven dan geniale vondst.
- dat eindeloos herhalen dat de taal anders is dan wat Charlie zegt/hoort. Ergens begon ik op een fantastische vondst te hopen maar die komt niet. Het lijkt me dat King alles herlas en zelf tot de conclusie kwam dat een jongmens vandaag de dag niet meer praat zoals hij schrijft en hij daardoor maar deze kunstgreep toepaste. Zware fout tegen het Chekhov principe.
- idem bovenstaande voor Christopher Polley. Die lijkt een personage te gaan worden en doet uiteindelijk vrijwel niets ter zake. Wat veranderde de diefstal aan het verhaal?
- idem bovenstaande voor Peterkin. Waarom Peterkin? Charlie moet in de stad gehouden worden na donker. And novel's gotta novel, parabing paraboem klaar.
Ik kan wellicht nog wat puntjes opsommen, maar je hebt het intussen al lang door. En ik wil mijn laatste punt niet vergeten vermelden: de vertaling. Ik begrijp dat de NL markt groter is dan de Vlaamse maar toch stoort het me telkens weer. De hartstikke, het mobieltje... Gelukkig drinkt niemand een glaasje jus. En o ja, was het echt nodig om de kaft te ontsieren met Matthijs Nieuwkerks mening dat King kan schrijven?
2*.
PS: King verraadde in een podcast dat zijn volgende boek Holly zal gaan heten. Als dit Hollie Gibney betekent, haak ik af. Wellicht definitief.
2
geplaatst: 5 oktober 2022, 16:04 uur
Ik vind het moeilijk dit boek te beoordelen. Het eerste stuk beviel me eigenlijk best goed. Zoals altijd neemt King je aan de hand mee naar zijn wereld, en daar neemt hij de tijd voor. En ik houd daar wel van, die uitgebreide kennismaking, met af een toe een hint naar wat er te gebeuren staat. Dus daar heb ik geen klachten over. Zodra hij in de sprookjeswereld komt raakt hij me een beetje kwijt. Het boeit me allemaal niet zoveel wat daar gebeurt. Grijze mensen, mensen die praten via hun paard, reuzen, prinsen en prinsessen, het is me allemaal wat teveel. Maar uiteindelijk is King wel de meesterverteller die maakt dat je wilt weten hoe het verder gaat, en dat maakt dat het toch weer spannend wordt, iets te lang, maar wel spannend. En positief wat mij betreft, waar King nog wel eens moeite heeft er een goed einde aan te breien, hier lukt hem dat wel. Wat betreft score zit ik tussen 3,5 en 4 sterren, maar uit eerbied voor de (inmiddels best) oude meester rond ik het af naar 4.
* denotes required fields.
* denotes required fields.