Phoenix - Bert Wagendorp (2022)

De negentiende eeuw heb ik altijd bovenmatig interessant gevonden, als setting voor zowel historische gebeurtenissen als fictieve verhalen. Zeker voor de Verenigde Staten, die pas kort voor die eeuw ontstaan waren, gaat het om 100 jaar waar ze moeilijk zonder hadden gekund en er is dan ook een hoop gezegd en geschreven over die tijd. Nu dus ook door Bert Wagendorp, die de scheidslijn tussen feit en fictie in dezen eveneens niet onnodig belangrijk maakt als hij het verhaal uit de doeken doet over het leven van een jonge, uit Winterswijk afkomstige migrant.

Dit eerste deel van de zogenaamde memoires bestaat uit korte hoofdstukjes, waarin zelden overdreven ver van de kern wordt afgeweken en vrij kort en helder verslag wordt gedaan. Toch houdt dat niet per se in dat veel aspecten uit het leven worden overgeslagen, want de jonge jaren worden stapsgewijs besproken zonder dat daarbij 'persoonsvormende' gebeurtenissen buiten beschouwing worden gelaten. Zo is er ook ruimte voor kleine belevenissen die misschien niet direct van invloed zijn op het grote verhaal maar niet als onbelangrijke zijstapjes aanvoelen omdat ze als losse hoofdstukjes prima in het geheel passen.

Voor een groot deel voelen de beschrijvingen realistisch aan en bij vlagen mogen de belevenissen van Abel Sikkink enerverend worden genoemd. Om het geheel in context te plaatsen heeft dhr. Wagendorp echter iets te veel historische figuren in het verhaal geposteerd. Het voelt alsof negen op de tien personen die rond die tijd een belangrijke (politieke) rol speelden Abels pad kruisen. Dat kan natuurlijk komen door mijn beperkte kennis van de vele mensen uit die tijd, maar het lijkt er meer op dat de auteur zijn kennis van zaken juist iets te graag naar de voorgrond lijkt te hebben willen brengen.

Voetnoten en verwijzingen zijn hierdoor te veel aanwezig. Dat hoeft niet per se de gang uit het verhaal te halen maar in mijn geval dreigt dat wel vaak te gebeuren, zeker als de voetnoten onder aan de pagina's zelf zijn geplaatst. En als dat toch al een beetje tegen begint te staan, gaat het bijvoorbeeld ook storen dat de paar korte zinnen die in het Achterhoeks zijn geschreven onderaan de pagina worden vertaald, maar de lezer bij Engels- en Franstalige uitspraken in het ongewisse wordt gelaten.

Dit openingsdeel van de boekenserie over het leven van Abel Sikkink is daarmee verre van perfect, maar in de basis steekt het wel erg goed in elkaar. Het mooie is in elk geval dat de hoofdpersoon met vragen zit die in deze fase van zijn leven onbeantwoord bleven en mijn interesse in de vervolgdelen is wel degelijk gewekt, want dat de volledige potentie er nog niet is uitgehaald houdt in dat daarvoor nog ruimte is in wat hierna komt.