Wat Je van Bloed Weet - Philip Huff (2022)

Dodelijke "recensie" van mevrouw Witteman

Niet erg sterk boek. Hoop nutteloos details die alleen maar afleiden. Kende de schrijver ook niet, maar ben ook niet van plan om er meer van te gaan lezen.

In zijn essays en columns staat de laatste jaren eigenlijk nog louter onzin waarvan ik denk: geloof je dit zelf echt roep je dit voor de bühne, maar als romancier kon ik Huff altijd nog wel hebben. Niet briljant, maar wel oké. Bovendien is dit onderwerp waar ik vorig jaar vrij veel over heb meegekregen. Niet zozeer over huiselijk geweld, wel over het effect van opvoeding en wat dat doet in een later leven. Enorm boeiend en daar kan je vuistdikke romans aan wijden. Die diepte gaat Huff niet in. Hij benoemt dingen wel, stipt ze aan, maar daar blijft het bij. Dat 'show, don't tell' dat Sylvia Witteman schreef over dit boek klopt wel heel goed. Het blijft allemaal zo wat oppervlakkig, zeker richting het einde als de hoofdpersoon inmiddels jong-volwassen is. Ook is het boek vaak afstandelijjk. Huff kiest ook voor de jij-vorm, mogelijk om afstand te nemen, mogelijk om als volwassen zelf naar zijn eigen kindzijn te schrijven, ook als therapie (dit is een vaker gebruikte vorm van therapie, naar jezelf als kind kijken en dat kind de weg wijzen) mar het effect is wel dat het voor mij als lezer ook enorm afstandelijk wordt. Ik voelde mij in ieder geval geen een moment aangesproken als 'je'.

Niettemin zitten er wel goede dingen in, zeker de angst om geslagen te worden weet Huff goed over te brengen. Maar dat is eigenlijk vooral in het begin. Vervolgens vergeet Huff daarmee een goed boek te schrijven. De ideeën heeft hij, maar neemt er te weinig tijd voor en dan blijft dit over: net niet. 2,5*.

Wat meteen opvalt is dat het boek in de tweede persoon is geschreven, dus in de je-vorm. Daar houd ik niet zo van. Afgezien daarvan leest het erg vlot.

Het interessante aan dit boek is dat het niet stopt als de hoofdpersoon uit huis gaat. Ik wilde steeds doorlezen en hoopte het beste voor de Alex en zijn broer.

Wat je van bloed weet – Philip Huff | Lalagè leest - lalageleest.nl

Blij dat ik het - alweer - met Sylvia Witteman (waarom verdwijnen al mijn favoriete columnisten en blijft zij altijd maar doorzeuren in haar stukjes in De Volkskrant?) oneens kan zijn.

Aangrijpende roman. Het lukt Huff om de lezer echt ooggetuige te maken van het gewelddadige gezin waarin hij opgroeide. Soms ligt de symboliek er iets te dik op. Maar dat neemt niet weg dat het een heel goed lezend relaas is en inzichtelijk maakt hoe jeugdtrauma's kunnen doorwerken in een volwassen leven. Levensecht!