Na de twittertirade enige tijd geleden van Pieter Waterdrinker heb ik me hier op de site wel eens een enkele keer ietwat laatdunkend over hem uitgelaten, maar het moet gezegd worden, sindsdien is het bergopwaarts gegaan met zijn status en ook mij heeft hij nu teruggewonnen dankzij Zomergasten gisteren:

Pieter Waterdrinker - Zomergasten - VPRO

Hij stak overigens opvallend genoeg Arjen Fortuyn dit keer een veer in de kont voor zijn biografie over Van Oorschot. Maar mij gaat het natuurlijk vooral om zijn aanstekelijke en enthousiaste manier van spreken en in het bijzonder zijn opmerking dat hij vooral houdt van de Franse, Duitse en Russische literatuur, en niet zo gericht is op de Angelsaksische. Dat zou meer gezegd en gepraktiseerd mogen worden!

Ik dacht ook soms tijdens die Zomergasten: 'Deze man is zóóó eRCee'. Al vrees ik dat hij met zijn hang naar essayistiek misschien nog op jouw lichte toorn kan rekenen!? Zonder twijfel trouwens de beste Zomergasten in jaren.

Alleen al die zonnebril (in een andere foto zelfs op z'n achterhoofd) is totaal niet te verenigen met mijn persoontje hoor.

Ik vond de zomergasten met Eberhard van der Laan van vorig jaar wel wat indrukwekkender. Desalniettemin een zeer boeiend gesprek en zeer fijne propaganda voor de (Russische) literatuur. De opmerking dat hij afgelopen oudejaarsavond in Weimar was deed mij van binnen juichen. Ik was daar met mijn wederhelft anderhalf jaar terug op literaire reis en we zitten sindsdien regelmatig hardop te denken om binnenkort weer terug te gaan.

Klokken onder water - Pieter Waterdrinker - De kloof - VPRO
Je raakt betrokken bij een aanslag. Je hebt een kleine rol. Je hebt geen keuze. In ‘Klokken onder water’ neemt Pieter Waterdrinker je mee in het hoofd van een Rus die buiten zijn schuld schuldig werd.

Kloofhanger
Hoeveel wodka heeft W. nodig om zijn schuldgevoel weg te drinken? Is het eigenlijk wel zijn schuld? En hoe voorkomt hij dat hij wordt opgepakt voor de aanslag van een ander?

Auteur: Pieter Waterdrinker. Acteur: Derek de Lint.

Pieter Waterdrinker, vriend van de site, heeft weer flink om zich heengeslagen naar aanleiding van een eindejaarslijst: smullen maar.

Wat een opmerkelijke toestand. Ik begrijp enerzijds de irritatie en de gekrenkte trots van Pieter Waterdrinker in zijn zucht naar erkenning en waardering over een in zijn ogen beledigend stuk bij de krant van een collega schrijfster van dezelfde uitgever; anderzijds is het toch het wrange lot van iedere kunstenaar dat zijn levenswerk in een aantal pennenstreken figuurlijk bij het grof vuil wordt gezet of in dit geval botweg wordt genegeerd, maar dan hoeft Waterdrinker toch niet met zoveel stennis afscheid van zijn uitgever te nemen? Het ontgaat me eigenlijk welke schuld de uitgever hieraan heeft? Ze kan toch moeilijk de onafhankelijke vrije mening van Marja Pruis gaan muilkorven? Waarschijnlijk speelde er in het laatste geval meer onvrede tussen de schrijver Waterdrinker en de uitgever en was dit voorval de spreekwoordelijke druppel.

Ik ken Marja Pruis niet en ik heb haar stuk in de Groene Amsterdammer niet gelezen, maar wat heeft haar 'linkse' politieke voorkeur in de kritiek van Pieter Waterdrinker ermee te maken dat ze het jaar 2020 een teleurstellend literair jaar vond? Het zal wel weer met de bekende beschuldiging van hypocrisie te maken hebben: het uitdragen van de 'linkse superieure' idealen, maar er niet naar handelen. Foei.

De volgende dag was dhr. Waterdrinker tot het inzicht gekomen dat hij toch niet opstapte bij zijn uitgever. Zo heb ik het althans begrepen.

Ik vind het uitventen van de vermeende miskenning van zijn schrijverschap ook een beetje belachelijk: de man heeft al met al een prima carrière kunnen opbouwen, wordt breed besproken en ook redelijk breed gelezen, heeft bij Zomergasten gezeten, alles wat je daar nog bovenop wilt zal je toch echt vanuit literaire kwaliteit moeten bereiken.

Het lijkt me verder een sympathieke vent, maar dit is wat je noemt 'huilie huilie'.

(En nu maar hopen dat Pieter Waterdrinker dit leest en een account aanmaakt om te reageren.)