Zelden zo genoten (en zo langdurig genoten (anderhalf jaar)) van een boek, als van de bloemlezing 'A Wilderness Station'. Een bloemlezing van 662 pagina's, die alleen nog maar de eerste helft van Munro's carrière beslaat. 662 pagina's superieure literatuur, die eindigt met een van de beste verhalen die ik ooit heb gelezen: 'Vandals'. Net als bij alle verhalen van Munro moet je wel goed tussen de regels lezen om te begrijpen waarover het nou echt gaat. Toevallig las ik net een mooie analyse van dit verhaal en van de literatuur van Munro in het algemeen, met daarbij ook nog een kort interview met de schrijfster (uit 1991). Zie hier:
Alice Munro’s Magic – Irene Ogrizek - ireneogrizek.com
De Nobelprijs voor Literatuur levert nog weleens controversiële winnaars op, maar wat mij betreft is de winst van Munro er eentje die boven iedere twijfel is verheven. Wat een ongelooflijke schrijfster!