In het R.I.P.-topic plaatste ik dit stukje:
Hij had als schrijver een unieke en tegelijk wat ongrijpbare stem. Generatiegenoot van Imre Kertész. Bij Konrád ging het, voor zover ik z'n werk ken, meer om het staven van jeugdherinneringen in bredere zin dan om puur de oorlogsgeschiedenis. Het aantal schrijvers dat zelf WOII beleefde en dit literair verwerkte neemt nu drastisch af (tussen 2014 en nu stierven bijvoorbeeld Grass, Lenz, Kertész en nu Konrad).
György Konrád is niet iemand waar je even tussendoor een nieuwe roman van oppakt maar ik neem me wel voor om het komende jaar nog eens een titel van hem te lezen.