Valentin Raspoetin (1937-2015), schrijver en milieu-activist, is een vertegenwoordiger van het 'village prose', om een Engelse term te gebruiken. In het Nederlands wordt wel de vertaling 'dorpsschrijver' gebruikt, maar daar hangt waarschijnlijk een onbedoelde bijklank aan.
De Russische vertaling is деревенская проза.
Het gaat bij dit genre zowel om de oude tradities, als de verbintenis met de natuur, van de bewoners van het Russische platteland. Beiden worden verheerlijkt door de schrijvers. Het genre is begin jaren vijftig van de vorige eeuw opgekomen tijdens de 'dooi', die is ingezet door de Russische politicus Nikita Chroesjtsjov.
Het genre zet zich niet alleen af tegen de verdorvenheid van de steden, maar ook tegen alle vormen van modernisering. Daarnaast is het een tegenpool van het Socialistische Realisme, een Sovjet-kunstvorm die tegen het einde van de jaren zestig van de vorige eeuw min of meer ten onder ging.
Van Valentin Raspoetin zijn in het verleden een reeks boeken bij De Arbeiderspers verschenen.
Dat gaat (onder andere?) om:
- Vlucht naar de Wouden, 1982;
- De Laatste Termijn, 1984 en
- Afscheid van Matjora, 1985.
Daarnaast is zijn werk ook nu nog, behalve in het te verwachten obligate Russisch, eenvoudig in bijvoorbeeld Engels of Frans verkrijgbaar.
De stroming van het 'village prose' is na verloop van tijd, met zijn schrijvers, opgeschoven naar de nationalistische richting. Daarmee is zij dichter bij de autoriteiten en verder van de burgers komen te staan. Valentin Raspoetin, die eerst populair was, heeft in latere jaren wel eens het verwijt gekregen dat hij het contact met de burgerbevolking had verloren. Dat is in Russische ogen een doodzonde.