Nu ik alle romans van Pynchon gelezen heb, denk ik dat ik wel gekwalificeerd ben om ze te rangschikken, dus, in mijn nederige opinie, dit is mijn Top Pynchon:

1. Against the Day (5*)
2. Gravity's Rainbow (5*)
3. Mason & Dixon (4*)
4. V. (3.5*)
5. Inherent Vice (3.5*)
6. Vineland (3.5*)
7. The Crying of Lot 49 (3*)
8. Bleeding Edge (3*)

Waarbij Mason & Dixon het hoogst op mijn lijstje staat om te herlezen, gezien het met afstand de lastigste Pynchon is (veel meer dan Gravity's Rainbow, voor mij) en ik het idee heb dat ik hem onvoldoende op waarde schat. En aangezien er inmiddels een nieuwe companion verschenen is, met context, verduidelijking en verdieping, denk ik dat ik hem de volgende keer hiermee ga lezen.

V. heeft een fantastische eerste helft, maar verloor stoom in de tweede helft, alsof Pynchon al zijn inventieve kruit verschoten had, en ik verloor interesse (maar nog wel een fantastische eerste helft, dus). Zijn Californie trilogie is... prima, maar ik mis de magie die hij in zijn Grote Drie tentoonstelt. Als de beste man, voor zijn onverhoopte overlijden, nog een laatste boek publiceert, hoop ik dat het in de lijn met die 3 boeken ligt (en het schijnt weer een historische roman te worden, over de civil war - aldus de geruchten).

Nice! Ik moet Inherent Vice, Against the Day en Mason & Dixon nog steeds lezen. Mijn lijst zou nu zo zijn:

1. Gravity's Rainbow (5* en mijn favoriete boek ooit).
2. The Crying of Lot 49 (4,5*)
3. V. (4,5*)
4. Vineland (4*)
5. Bleeding Edge (4*)
6. Slow Learner (3,5*)

Against the Day ben ik destijds aan begonnen en was ik redelijk ver in, toen ben ik er heel lang niet aan toegekomen en daarna was ik helemaal uit het verhaal. Zonde, want wat ik had gelezen was erg goed en ik denk dat het boek makkelijk op plek 2 in mijn lijst zou kunnen komen. Ga ik zeker nog eens uitlezen.

Gravity's Rainbow wil ik ook absoluut nog eens herlezen, waarschijnlijk ergens de komende paar jaar. Er is ongetwijfeld zoveel langs me heen gegaan tijdens de eerste leesbeurt...dit boek zal me altijd blijven bezighouden en fascineren.

Mason & Dixon trekt me persoonlijk het minste, al kan ik er niet echt de vinger op leggen waarom. Misschien door de archaïsche schrijfstijl, hoe dan ook vrees ik gewoon dat het niet gaat klikken om een of andere reden. Maar ik ga me er vroeg of laat toch vast nog wel eens aan wagen.

Is die companion specifiek gericht op Mason & Dixon, of op Pynchons oeuvre in zijn geheel?

Oh man, ik moet The Crying of Lot 49 echt eens herlezen (wat met zijn omvang ook makkelijk eens gaat lukken). Ik las hem als een van mijn eerste Pynchon's en was denk ik onvoldoende bekend met hem om deze novelle op waarde te schatten.

Ik snap je helemaal wat Mason & Dixon betreft. Ik heb ook eerst 3 mislukte pogingen gedaan, voordat ik eindelijk doorzette en erin verdiept raakte. Het helpt voor mij dat ik wel houd van dit soort romans, en er zitten alsnog zoveel typische Pynchon-zijpaden in dat ik hem wel echt kan aanraden, maar ja, dat archaïsche taalgebruik, dat is een vloek en een zegen (het verrijkt de leeservaring enerzijds, maar bemoeilijkt het ook, en ik heb me er tijdens het hele boek nooit helemaal overheen kunnen zetten, zoals Engelstaligen op fora claimen te kunnen).



Deze is specifiek voor Mason & Dixon (zoals er ook companions zijn voor Gravity's Rainbow) en heet A Mason & Dixon Companion van Brett Biebel.

Dat kan ik je zeker aanraden! Qua diepgang en humor doet die wat mij betreft niet onder voor zijn grotere werken. Als je Pynchon inmiddels beter hebt leren waarderen, zou die 3* vast wat omhoog moeten kunnen

Die Gravity's Rainbow companion ga ik in ieder geval eens achter aan als ik GR opnieuw ga lezen.

Die heb ik ook (ik hoorde al over de beruchte complexiteit van GR en wilde alles uit mijn leeservaring halen wat erin zat, dus meteen voor de eerste leesbeurt besteld), en ik kan je zeggen, aanvankelijk heb ik trouw alle verwijzingen opgezocht, maar op een gegeven moment nam dat af en liet ik de companion voor wat het was. Ook omdat ik steeds verder opgeslokt werd door het boek, en de companion me alleen maar ophield, haha. Veel verdieping die erin staat is nice-to-know, en GR bleek veel leesbaarder en meeslepender dan ik bang voor was. Voor Mason & Dixon lijkt het me essentiëler om het verhaal (en de vele gesprekken) te kunnen volgen.

Als je wilt mag je hem van me overnemen!

Tof, ik stuur je een PM